Ik had me laten vertellen dat bij Lidl hele lekkere en calorie- en vetarme chocolademousse te koop was. Er is hier geen Lidl in de buurt, maar op een goede dag kwam ik er dan toch – en ik werd er erg droevig van.
Nu had ik er ook niet zo’n goede start, want nadat ik het klaphekje door was zag ik dat winkelwagentjes verplicht waren. Normaal gesproken neem ik altijd een mandje – dat helpt om niet te veel te kopen want dan kun je het simpelweg niet meer dragen; bovendien kan ik niet al te veel boodschappen vervoeren per keer – zeker niet als mijn dochtertje achterop zit. Maar goed – er waren geen mandjes te bekennen. Brave ziel die ik ben liep ik alweer terug om alsnog een wagentje te halen, toen er een heel hard alarm afging (ik geloof zelfs met knipperende lichten maar misschien verzin ik dat er nu bij). Uit een speaker schalde een stem: “Dit is geen uitgang, ga langs de kassa”. Zonder wagentje en op mijn gezicht wanhopig de gedachte “ik ben geen dief hoor!” projecterend ging ik op zoek naar de chocolademousse. Met het gevoel dat iedereen naar me keek (o hoh! Zij heeft geen wagentje!) snelde ik daarna naar de kassa. Waar zowaar een mevrouw die haar hele volle kar op de toonbank aan het laden was me voor liet gaan. Ik betaalde en stapte opgelucht de winkel uit. Pfffft.