21:00 uur
Ik hoor een paar kleine voetjes trippelen en daarna komt er zielig gesnif uit de badkamer.
“Héhé, wat is er?”
Ik loop de trap af – “Ik kom eraan” -, doe het licht op de gang aan en ga de badkamer in.
Op het toilet zit een klein, verdrietig Bonkje. Naar gedroomd misschien? Ik kniel bij haar neer en neem haar hoofdje tegen me aan.”Héhé, wat is er aan de hand?”
Meer gesnif.
Dan valt mijn oog op haar onderbroekje, dat ze op omslachtige wijze met haar in de lucht bungelende voetjes probeert uit te doen.
“Is het een beetje misgegaan?”
Bonkje knikt, intens verdrietig en beschaamd.
Nu pas zie ik ook het spoor dat van de badkamerdeur naar de wc loopt. Een spoor van kleine natte voetafdrukjes.
Ik help haar haar broekje uit te trekken en veeg het spoor op de vloer met een doekje weg.
Als een ware Sherlock Holmes volg ik het spoor op mijn knieën tot halverwege de gang.
Zie ik dat goed?
Snel loop ik naar haar kamertje en sla ik haar dekbed open: droog!
In mijn hoofd zie ik een film die versneld vooruit gespoeld wordt. Bonkje ligt rustig te slapen. Plotseling schrikt ze wakker – paniek! Bonkje worstelt met haar dekbed, klimt uit bed en rent naar de wc, maar halverwege kan ze het echt niet meer ophouden en loopt er een warme straal langs haar beentjes…..
Ik keer terug naar de badkamer
“Je bedje is nog helemaal droog, wat knap van jou! Jij hebt echt heel goed je best gedaan hoor, wat een grote meid ben je toch! Maar toen moest je opeens zo nodig plassen, dat het toch nog een klein beetje misging?”
Bonkje knikt en snift nog steeds.
“Is je nachtpon ook nat geworden?”
“Ja” antwoordt Bonkje met een benepen stemmetje.
“Kom maar, dan trekken we die ook uit en dan spoelt mama je even snel af onder de douche”
Bibber de bibber onder de douche, maar gelukkig is het water snel warm. Terwijl ik Bonkje weer afdroog steekt Bonkjes papa zijn hoofd om de hoek. “Het is een klein beetje misgegaan papa, maar Bonkje heeft wel heel erg haar best gedaan en haar bedje is nog helemaal droog, hè Bonkje?”
“Weet je wat, ik vind dat jij heel goed je best hebt gedaan èn je bed is nog helemaal droog; dus jij mag morgen toch een sticker plakken”.
Daar klaart Bonkje van op. Warm en weer schoon pakken we een schone onderbroek en een schone nachtpon uit haar kast. Ze krijgt zelfs weer even praatjes
“Ik wil geen hemd aan hè mama?”
Dan gaat ze met een diepe zucht in haar prinsessenbedje (met roze klamboe) liggen, muziekezel in haar armen.
Ik wind haar muziekdoosje op en stop haar lekker in.
“Dag lieve schat, lekker slapen, tot morgen!”
Eenmaal weer boven bekent de papa van Bonkje aan de mama van Bonkje dat het zijn schuld is dat het mis is gegaan. Vlak voor het eten was Bonkje naar het toilet geweest en niet lang daarna bracht hij haar naar bed. Bonkje kan stellig beweren dat ze niet naar de wc hoeft en had dat nu ook gedaan. Aangezien het de laatste weken erg goed gaat, had hij niet aangedrongen.
Arm Bonkje. Arme papa.
Voorlopig zetten we Bonkje dus toch maar weer gewoon op de wc voor ze gaat slapen. Tien tellen proberen, als er niets komt dan komt er niets, maar dan hebben we het in ieder geval geprobeerd.
Lees hier hoe de naam “Bonkje” is ontstaan