Grotemensentand

‘Mama! Mama!’ hoor ik van boven roepen als ik rond half negen thuiskom.
‘Mama! vcnsakcka;acuwnx!’ – mmm, daar heb ik weinig van verstaan, maar het klinkt urgent.

Ik zie af van mijn plan om eerst te kijken wat manlief heeft gekookt (ik bof maar met zo’n echtgenoot), zet mijn tas neer, trek mijn jas uit en loop meteen naar boven.
‘Mama, mijn wiebeltand is eruit gegaan!’ roept Bonkje verrukt zodra ik de deur van haar kamer opendoe.
Ze zit rechtop in haar bed en het lijkt erop dat ze al die tijd klaarwakker heeft liggen wachten om dit nog te kunnen vertellen.
‘Oh, dat wil ik zien, ik doe even het grote licht aan!’
Ik schuif de prinsessenklamboe opzij en kijk naar het rijtje voortanden waar er nu één van ontbreekt.
‘Wow! Nou, als ik nog niet wist dat je echt al een heel groot kind bent, dan wist ik het nu wel!’

Ik denk terug aan een bezoek aan het consultatiebureau, ongeveer zes jaar geleden.
Bonkje zat op schoot en de verpleegkundige tegenover ons hield een hele verhandeling over het belang van tandenpoetsen. Toen ze uitgepraat was zeiden we ‘Oh. En als ze nog geen tanden heeft?’
De verpleegkundige was verbijsterd. Die mogelijkheid was niet eens in haar hoofd opgekomen – waarschijnlijk viel Bonkje daarvoor te ver buiten alle consultatiebureaugrafieken. Ze kreeg haar eerste tand een maand nadat ze één geworden was.

‘Heb je mijn tandendoosje al gezien?’ vraagt Bonkje.
Nee – maar dat mag ze morgen laten zien.
Het tandendoosje blijkt een zwart kokertje te zijn waar een fotorolletje in heeft gezeten. Op het doosje heeft ze een papiertje geplakt, waar ze zelf – met wat hulp van haar papa, die de letters heeft gespeld – met een gele glitterpen ‘tandendoosje’ op heeft geschreven.

Wat wordt ze al groot! Soms word ik daar een beetje weemoedig van, maar vaak is het ook heel leuk om haar te zien groeien. We geven elkaar een kus en dikke knuffel en dan gaat ze weer liggen. Ze lacht me toe. Op één plek in haar mond zit een gat.

‘Welterusten mama!’
‘Welterusten, slaap lekker!’

*****
Bij Bonkjes (Lunes) zusje Bloem ging het 6 jaar later net iets anders:

Wiebeltand

 

Comments

  1. Gefeliciteerd (nu pas bijgelezen)!!! Wat late reactie, maar je begrijpt dat t drukke tijden zijn. Ik kan je e-mailadres even niet vinden, wil je me even mailen? dan stuur ik een wat langere update over de veranderingen in mijn leven. En nog dank voor het mooie gedicht van Sappho, schitterend!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.