Het eindejaarsdilemma is er weer. Het probeert zich al een week of twee aan me op te dringen. Nietsvermoedend pakte ik de krant, waar het zich met de eerste kerstkaart in verscholen bleek te hebben. Met een geniepig zacht plofje landde het op het aanrecht.
Tot nu toe was ik het de baas: ik heb het begraven onder een grote stapel post. Maar er druppelen nu langzamerhand méér kaarten binnen en met elke kaart wordt het sterker en krijgt het meer stem. Nog even en het achtervolgt me de hele dag.
Vorig jaar had ik me stellig voorgenomen het te negeren. Totdat het ervoor zorgde dat ik me vierentwintig uur per dag schuldig voelde. Even nog dacht ik – goed, alléén aan oma dan! Het keek me minachtend aan. Aan oma èn aan dat stel vrienden dat ik eigenlijk al heel lang weer eens van plan was te bellen? Maar er was geen houden aan. Het had geen enkel mededogen. Het was alles – of niets. En wat dat niets betekende wist ik inmiddels maar al te goed. Nooit, nóóit zou het me meer met rust laten. Er was maar één manier om er vanaf te komen.
Ik heb me overgegeven. Ik ben gezwicht. Wat een verademing was dat. Ik had wel kunnen jubelen van vreugde: het is weg, het is weg!
Nu is het er weer. Het eindejaarsdilemma.
Vertwijfeld vraag ik me af of ik dit keer wel kan winnen. Of dat ik maar beter meteen de strijdbijl kan begraven.