Frietjes en patatjes

Bonkje ziet het al als we nog in de tuin staan.
“Papa heeft frietjes en patatjes!”
Ze doet de deur open en rent op papa af. Krijgt hij een zoen? Is er tijd om papa te begroeten? Nee. Bonkje komt meteen terzake.
“Papa, waarom heb jij frietjes en patatjes? Ik wil ook frietjes en patatjes, anders vind ik het niet eerlijk!”
Bonkje uitleggen dat papa zo als een haas weer terug moet naar zijn werk en daarom snel iets te eten heeft gehaald bij de snackbar, is zinloos. Dan is ze alleen maar verontwaardigd dat ze niet met papa mee mag. Zij kan ook heel hard werken!
“Mag ik ook frietjes en patatjes?”
“Vraag maar aan je moeder.”
“Mama, mag ik ook frietjes en patatjes?”
Ik denk aan het gezonde menu dat ik in gedachten had. Maar ook ik vind het erg aanlokkelijk ruiken en van de gedachte niet te hoeven koken ben ik ook niet vies.
“Zullen wij dan ook maar patat halen?”
“Jaaaaaa!”

Als we weer op de fiets zitten, merkt Bonkje plotseling op:
“We eten wel vaak slechte dingen hè?”
“O ja?” antwoord ik. “Dan moeten we maar snel weer naar huis gaan!”
“Nee, want het is AU!-dag vandaag.”
“Au-dag?”
“Ja – ik was toch heel hard op mijn hoofd gevallen?”

O, bedoelt ze dat. Als je alleen zou afgaan op het aantal au’s dat je hier op een dag voorbij hoort komen, zou je denken dat Bonkjes armen en benen, net als de ledematen van een versleten knuffel, alleen nog met een paar dunne draadjes aan haar lijf hangen. Maar af en toe maakt ze ècht een lelijke smak. Zo’n smak waarbij je als ouder ook denkt: AU! Nadat ze een keer heel ongelukkig terecht was gekomen, hebben we ’s avonds patat gehaald. Een soort alternatieve pleister op de wonde.

Ergens in mijn hoofd gaat een alarmbelletje rinkelen. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat ze nu denkt dat dit een gewoonte wordt: pijn = patat! Stel je voor dat ze op het idee komt om het lot een handje te helpen. AU! Ik moet er niet aan denken.

“Dat is zo,” zeg ik snel, “je bent heel hard gevallen, maar we gaan niet altijd patat eten als je je pijn hebt gedaan!”
“Neeeh!” – Bonkje moet er om lachen. Hoofdzaak is dat mama zich nú niet meer bedenkt. Over eventuele toekomstige teleurstellingen maakt ze zich nog geen zorgen.