Hoop

Zijn moeder vroeg me of ik mee wilde helpen bij het dragen van zijn kist. Het was verschrikkelijk en mooi tegelijk. Een laatste eerbetoon.

Tweeëntwintig was hij, toen hij omkwam bij de vliegtuigcrash in Faro. Eén van de zesenvijftig doden.

Hoewel er ook mensen waren die de ramp wél overleefden, heb ik altijd moeite gehad de veiligheidsinstructies in vliegtuigen serieus te nemen. Het is moeilijk voorstelbaar dat je als nietig wezen nog iets zou kunnen veranderen aan je lot als zo’n groot gevaarte eenmaal neerstort.

Maar de inzittenden van het toestel dat in januari crashte in de Hudson, overleefden de ramp. Allemaal.

Hoop.

Vandaag crashte er een toestel in een weiland nabij Schiphol. Bij deze crash zijn wel mensen omgekomen, maar het aantal overlevenden is groot.

Hoop op een relatief goede afloop. Relatief, want je zult maar net tot degenen behoren die overlijden, of zwaargewond raken. Het zal maar net jouw man, vrouw of kind zijn. Jouw moeder, vader, broer of zus. Jouw opa, oma, vriend, vriendin; jouw oom, tante, neef of nicht.

Een aantal inzittenden is, nadat ze zelf het vliegtuig veilig hadden verlaten, teruggegaan om andere passagiers te helpen. Om ’te redden wat er te redden viel’.

Mensen kunnen elkaar verschrikkelijke dingen aandoen, maar soms stijgen ze boven zichzelf uit. Om anderen te helpen. Ook dat geeft hoop.

De volgende keer ik in een vliegtuig stap zal ik de veiligheidsinstructies met andere ogen bekijken. Met de ogen van iemand die gelooft dat het mogelijk is om een vliegtuigcrash te overleven. De ogen van iemand die gelooft in hoop.