Instappen, uitstappen. Het klinkt zo simpel. Maar is het dat ook?
Hoewel ik geen fan ben van onze minister-president, kan ik me voorstellen dat hij zich af en toe zorgen maakt over al dan niet gedeelde, fundamentele waarden en normen in de samenleving.
Ik reis regelmatig met het openbaar vervoer en dan blijkt vaak dat veel mensen er andere normen op nahouden dan ik. Wanneer ik bij een bushalte arriveer, kijk ik of er al mensen staan te wachten en zo ja, wie. Ik vind het namelijk wel zo eerlijk om mensen die er eerder stonden dan ik, ook eerder in te laten stappen. Als je met heel veel mensen staat te wachten is dat soms lastig, maar ik doe mijn best. Omgekeerd verwacht ik eigenlijk dat andere mensen mij laten voorgaan als ik er eerder stond dan zij. Sommigen doen dat ook. Een enkele galante heer gaat zelfs zover dat hij mij eerder in laat stappen terwijl hijzelf het eerstwachtende recht had. Zijn motto? Dames gaan voor.
Maar hoe groter de groep mensen die op dezelfde bus staat te wachten, hoe groter de kans op een ordinaire trek-en duwpartij. Survival of te fittest! Natuurlijk – ook ik hoop dat er nog een zitplaats vrij is als ik instap. En het liefst ergens waar ik niet heup aan heup hoef te zitten met een vreemde. En natuurlijk wil ook ik vooral niet het risico lopen om te moeten wachten op een volgende bus, omdat deze al tot barstens toe gevuld is met op elkaar geperste lijven.
Soms heb ik geen zin om er iets aan te doen. Dan laat ik voordringers hun gang gaan. Maar als het me te ver gaat, meng ik me in de strijd. Dan stort ik me in het gedrang en schep ik er een duivels genoegen in wanneer ik er in slaag om de voordringers vóór te blijven.
De meest onbeschofte voordringers, vind ik de mensen die, als jij op het punt staat om trein, tram of bus uit te stappen; diezelfde trein, tram of bus al ínstappen. Soms zeg ik daar iets van. ‘Zou ik misschien eerst even uit mogen stappen?’. Helaas werkt dat maar af en toe. Hoewel het niet netjes is en niet beleefd en de minister-president het vast niet goed zou keuren, wil ik in dit soort situaties daarom nog wel eens mijn toevlucht nemen tot radicalere middelen. Vooral toen Bonkje nog een baby was lukte dat uitstekend. Uit een trein stappen (ouder model, met twee of drie treetjes bij de deuropening) met een kinderwagen is niet zo makkelijk en als je daarbij dan ook nog gehinderd wordt door mensen die voor de ingang staan te dringen, wordt het er niet eenvoudiger op. Maar ik werd er steeds beter in. Vooral de grote zwieper die de kinderwagen op het laatste moment nog even maakte ging me uiteindelijk heel goed af. “O, pardon!”. Bij gebrek aan een kinderwagen zijn grote rugzakken of tassen overigens ook heel geschikt.
Zou onze samenleving dan echt verloren zijn?
Eigenlijk denk ik dat het wel meevalt. Het is alleen zo makkelijk om je aandacht te richten op alles wat negatief is. Maar al met al kom ik ook aardig wat mensen tegen die er nog wél bepaalde fundamentele normen en waarden op nahouden. Neem de galante heer. Neem de jongere (m/v) die opstaat voor een bejaarde. Neem de reiziger die uit zichzelf aanbiedt te helpen bij het in- of uit de trein tillen van een kinderwagen. Misschien moet ik daar maar eens op focussen. Dat maakt het leven een stuk aangenamer.
Wat een leuk stukje!!
Ik voel met je mee. Ik ga maar heel af en toe met het OV en toen ik jongstleden naar utrecht moest met de trein, viel me op dat er niemand meer voor een bejaarde opstaat. Ben ik dan de enige die dit heeft geleerd,…? Nee, toch.