Toetje

Vandaag maak ik Risotto met kipfilet, courgette en champignons. Dat zal Bonkje me waarschijnlijk niet in dank afnemen. Tant pis. Ik hou vaak genoeg rekening met haar voorkeuren en manlief schotelt haar bijna nooit iets voor dat ze niet lust.

Als Bonkje beneden komt, loopt ze verwachtingsvol de keuken in.
“Wat gaan we eten?”
Nog voor ik kan antwoorden heeft ze al een blik in de pan geworpen – en ze heeft meteen haar oordeel klaar.
“Dat lust ik niet!”
“Niet altijd meteen roepen dat je iets niet lust. Kom nu eerst maar eens aan tafel.”
Gelukkig waardeert manlief het wel. “Lekker!” zegt hij.

Bonkje zit met hangend hoofd aan tafel en raakt haar eten niet aan. Af en toe werpt ze me een hele donkere blik toe. Met haar lepel schuift ze één minihoopje eten naar de rand van het bord.
“Nee”, zegt manlief, terwijl hij haar eten in twee helften verdeelt, “je moet minstens de helft opeten, als je een toetje wil”.
“Maar ik lust het niet!”
“Je hebt het nog niet eens geproefd.”
“Jawel!” roept Bonkje boos. “Ik heb al een stukje kip gehad!”
“Als je een toetje wilt, zul je toch nog wat meer moeten eten. Wat lijkt je het minst lekker? De groene stukjes? Vooruit, dan haal ik nog één groen stukje weg.”
Bonkje boft maar met haar papa. Hij had haar ook al de kleinste helft gegeven.

Na een tijdje neemt Bonkje toch een hapje. Soms besluit ze dan opeens dat ze het toch-eigenlijk-best-wel-lekker vindt, maar vanavond niet.
“Ik vind het ècht niet lekker”
“Je hoeft het niet op te eten, maar dan krijg je ook geen toetje.”
Er biggelt een traan over Bonkjes wang. In het weekend nemen we na het eten altijd een toetje. Een toetje dat vaak door Bonkje zelf is uitgezocht.
Maar na drie happen weigert ze nog één hap te nemen.
Ze begint hoorbaar te snikken.
Écht te snikken.

Au. Nepdrama is tot daar aan toe, maar dit snijdt dwars door mijn moederhart.
Dat Bonkje haar verdriet met een paar happen makkelijk zou kunnen oplossen, doet daar niets aan af.

Ik denk plotseling aan de eerste keer dat we Bonkje hadden ingebakerd. Ze was toen ze een week of zes oud. Ingebakerd en al moesten we haar in haar bedje leggen.
Terwijl Bonkje lag te brullen in haar kamertje, zaten manlief en ik met gekromde tenen op de bank. Al snel vloeiden mijn tranen ook rijkelijk over mijn wangen. Pas als ze langer dan een half uur aan één stuk zou huilen, mochten we haar troosten. Maar zelfs als ze héél even stil was tussendoor, en daarna opnieuw begon te huilen, moesten wij ook opnieuw beginnen met tellen. Een half uur heeft nog nooit zo lang geduurd. Maar het hielp wel, uiteindelijk.

“Wil je echt niets meer?”
Bonkje staart wezenloos voor zich uit terwijl haar tranen naar beneden blijven druppelen.
“Dan breng ik je naar bed,” zegt manlief. “Kom maar, dan til ik je.”
Op zijn schouder barst Bonkjes verdriet in alle hevigheid los.
Ik luister naar Bonkjes hartverscheurende gesnik en manliefs voetstappen op de trap.
Zijn rustige stem als ze in de badkamer zijn.
Bonkje die plotseling roept “Ik wil wél een verhaaltje!”

Vijf minuten later loop ik de trap op.
“Je gezicht is helemaal rood met witte vlekken,” hoor ik manlief zeggen, “net als mama wanneer ze boos is of hard heeft gehold.”
Bonkje lacht. Gelukkig. Manlief is erin geslaagd de stemming te keren.
Ik loop door naar zolder, waar Bonkje me nog een nachtkus en een dikke knuffel komt geven.
“Zo, gaat papa je toch nog een verhaaltje voorlezen?”
“Ja. Kom jij ook nog één minuutje bij me zitten?”
“Nee, papa gaat je voorlezen, kruip maar lekker dicht tegen hem aan.”
Bonkje knikt. Ik geef haar en kus en kijk hoe ze de trap afloopt.

Als Bonkje in bed ligt, nemen manlief en ik een toetje. Een beetje schuldig voelen we ons wel.
Maar eerlijk is eerlijk: wíj hadden onze borden netjes leeggegeten.

Nieuwsgierig hoe de naam Bonkje is ontstaan? Lees dan het eerste Bonkje verhaal

Comments

  1. Oh ik hoop zo dat Olief altijd alles net zo lekker blijft vinden als nu… Want die risotto van jou zou er wel ingaan.

    Maargoed. Ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat de kans groot is dat ik over een paar jaar ook dit soort logjes schrijf. Mag ik jullie dan niet even lenen? Om haar weer rustig in bed te krijgen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.