Soms vind ik het jammer dat ik niet wat meer zeggenschap heb over wat er al dan niet in mijn geheugen blijft staan. Zo kan ik nog steeds zonder problemen het kenteken van de auto van mijn vader reproduceren. De auto die hij had toen ik een jaar of acht was, wel te verstaan.
Maar ik kan me niet meer herinneren wanneer mijn aversie tegen paprika is overgegaan. Dat moet toch een verbazingwekkend moment zijn geweest.
Noch kan ik me herinneren wanneer ik de lente voor het eerst echt ben gaan waarderen. Het lengen van de dagen, het eerste warme briesje, voorjaarskleuren…
En dan hebben we sinds twee jaar ook nog een tuin. Count your blessings!