Zeg ‘ns Aaa

Met enige regelmaat raak ik besmet met het hardnekkige-liedjes-virus oftewel HNLV. HNLV verwekt een doorlopende zangdrift in zijn prooi, houdt minimaal een dag lang stand en drijft zijn prooi langzaam tot waanzin. Het is onbegrijpelijk dat het RIVM nog geen landelijke inentingscampagne is gestart, want het is erg besmettelijk.

Wellicht wil men het virus in stand houden in de hoop dat het een positieve, louterende werking heeft. Eén van de bijverschijnselen van HNLV is namelijk dat het je vaak een prachtige spiegel van je leven voorhoudt.

Zo betrapte ik mezelf er een paar jaar geleden op dat ik midden op straat opeens ‘Een grote banaan uit Afrika’ liep te zingen.

Een grote banaan uit Afrika/ die danste de hele dag/ van je bie ba boe bananana/ en iedereen die hem zag/ zei /’Hé waar komt die banaan vandaan/ Hé waar gaat ‘ie naar toe/ (…)

Verschrikt keek ik om me heen – had iemand het gehoord? Wat was er gebeurd met – ik noem maar iets – Tori Amos? Even kon ik mijn mond houden, maar het virus was meedogenloos en niet veel later was ik weer aan het bie-ba-boe-bananaën. Ik kon er niet langer om heen. Mijn studententijd was echt voorbij. Ik was getrouwd. Had een hond. En een kind. En stiekem, stiekem kon ik niet anders dan toegeven dat ik het woord ‘burgerlijk’ eigenlijk helemaal niet meer zo vervelend vond klinken.

Inmiddels ben ik niet meer bang voor HNLV. Ik heb me erbij neergelegd dat er weinig tegen te doen is en heb ontdekt dat het een stuk beter te verdragen is als je je er volledig aan over geeft. Dus als Bonkje besmet is en de hele dag ‘Ik ben Mega Mindy, Mega Mindy‘ zingt; dan verstop ik mij niet maar zing ik vrolijk mee. Met dat verschil dat Mega Mindy in Bonkjes versie ‘tegen honderd, tegen straat’ vecht en bij mij ‘tegen onrecht, tegen kwaad’.

Ik ben Mega Mindy, Mega Mindy
ik ben een echte superheld
die elke boef op aarde velt
Ik ben Mega Mindy, Mega Mindy
tegen honderd (onrecht), tegen straat (kwaad)
Mega Mindy staat paraat

Het enige waar ik van opkeek, was dat het virus mij afgelopen week plotseling met een melodie opzadelde die ik al heel lang niet meer heb gehoord.

In gedachten keer ik terug naar een zwart-wit-tv met zes ronde drukknopjes, waar ik stiekem – want ik moest al in bed liggen – naar zit te kijken.

‘Zeg ‘ns AAA, zeg ‘ns AAA….
(…)
Zeg ‘ns AAA, zeg ‘ns AAA.
Ik heb vlekken voor mijn ogen,
tepelkloven van het zogen
en ik plas de laatste tijd wel heel erg veel.
(…)
Zeg ‘ns AAA, zeg ‘ns AAA.
Heb ik suiker of is het K?
(…)

Als kind heb ik me altijd afgevraagd wat ‘kaaa’ (K) toch was – maar blijkbaar deerde het me niet, want ik heb het nooit aan iemand gevraagd.

Gelukkig heeft K niets met een spiegel van mijn leven te maken. Dus eigenlijk valt het reuze mee.

Overigens denk ik dat ik als kind óók niet wist wat tepelkloven waren, maar ik kan me niet herinneren dat ik bij dat woord ooit vraagtekens heb geplaatst.

Toch mooi, dat de tune na al die jaren opeens een stuk meer gaat leven. Al heb ik begrepen dat de serie inmiddels nieuw leven ingeblazen is en dat de tekst van de tune is aangepast, omdat die te ouderwets gevonden werd.

Hoezo ouderwets? Zolang er vrouwen zijn die borstvoeding geven, zullen er ook tepelkloven bestaan.