Nachtmerrie

Er zijn op Bonkjes school jaarlijks terugkerende festiviteiten waar zij zich al tijden van tevoren op verheugt. Het zomerfeest is er één van.

Er zijn op Bonkjes school jaarlijks terugkerende festiviteiten waar ik al tijden van tevoren tegenop zie. Het zomerfeest van vandaag bijvoorbeeld.

Aangezien vrijdag mijn vrije dag is, besluit ik vóór het feest een middagdutje te doen, in de hoop dat ik het na een beetje rust kan opbrengen om er een uur lang min of meer glimlachend rond te lopen.  Zodra ik Bloem in haar bedje heb gelegd, duik ik zelf in bed. Bonkje wekt me een paar keer – is het al bijna tijd om naar het feest te gaan? – maar ik val telkens weer in slaap en begin te dromen. Over het zomerfeest.

In dromen kan alles – zelfs zomerfeesten kunnen fantastisch zijn. Het feest in mijn droom is dat echter niet. Tenminste, niet in positieve zin.
Wanneer het feest zich plotseling verplaatst naar onze achtertuin, die in een soort modderpoel veranderd blijkt te zijn, wordt het er niet beter op.  Niemand schijnt de modder op te merken en praat, drinkt en eet vrolijk door, terwijl ik met mijn hakken steeds verder wegzak in de modder en ondertussen de nieuwe schutting tussen onze tuin en die van de buren zie versplinteren en bezwijken. Dat is de druppel die de emmer doet overlopen en opeens sta ik, terwijl ik mijn hakken wild om me heen slinger, luidkeels te schreeuwen: ‘Welke idioot heeft dit *** bedacht?!’

Tja. Ik heb geen Freud nodig om me uit te leggen dat ik misschien een beetje (te) moe ben en dat ik het misschien een klein beetje (te) druk heb. Maar ja, ik heb Bonkje beloofd dat we in ieder geval een uurtje gaan en ze heeft het verdiend.

Het is negen uur.
Het zomerfeest is weer achter de rug. Bonkje heeft haar uurtje feest meegepikt en ik ben het uur zonder ongelukken – huilbuien ofzo – doorgekomen. Uitgerust voelde ik me na mijn dutje niet bepaald, maar wellicht heeft het toch nog zijn vruchten afgeworpen – na zo’n droom kon de werkelijkheid eigenlijk alleen nog maar meevallen.