‘Uit den ouden doosch’: dit liedje schreef ik in mijn theateracademietijd, iets meer dan tien jaar geleden. Ik heb het, uitgedost als weegschaal (en door een medestudent en goede vriend begeleid op de piano) uitgevoerd. Melodie: ‘Le whisky de papa’ – Frida Boccara
Ballade van de weegschaal
Het leven van een weegschaal
is niet makkelijk te dragen
nooit krijg ik eens een compliment
er is altijd iets te klagen
De waarheid spreken is mijn taak
‘t is een schande te verzaken
dus geef ik ze het volle pond
mij zul je nooit zien staken
Refrein
Kilo – pondje – ons
Als ik de waarheid spreek
al is het nog zo’n koe
dan is het huis te klein
Hij eet bergen friet bij zijn ontbijt
en zuipt zich elke avond klem
dan volgt hij snel een wonderkuur
maar oh, wat is het zuur
want ja dan plots staat hij er weer
kijkt ongelovig op mij neer
ik speld hem niets op de mouw
dat is wel wat hij wou
Refrein
Daar is zij weer licht als ‘n veer
kijkt hoopvol op mijn teller neer
dan sprint ze snel naar de wc
(overgeefgeluid; pianist: Gaat het?)
Als ze terugkomt wil ze me
nog altijd niet geloven
ze jankt, vloekt schopt me bont en blauw
‘t is weer niet wat ze wou
Refrein
Ik raak soms wat gedeprimeerd
niemand die mij echt waardeert
ach was ik maar een leugenaar
dan was het niet zo zwaar
Refrein 2x
Wat een leuke tekst! is er geen filmpje van? 😉
Geweldig!
Heb je nog meer geschreven? Doe je hier nog wel eens wat mee? Ik bedenk me dat ik eigenlijk niet eens weet wat voor werk je doet.
Geweldig leuk!