Na de eerste helft lopen we naar beneden -we kunnen wel iets alcoholisch gebruiken. Bonkje is nog klaarwakker – getuige het geroep uit haar kamer.
‘Heeft Nederland gewonnen?’
‘Nee, Nederland staat met 2-0 achter, wees maar blij dat je het niet hebt gezien,’ antwoordt manlief.
Als we ons opmaken voor de tweede ronde, besluiten we Bonkje te vragen of ze nog even uit bed wil om mee te kijken naar de tweede helft. Ja, dat wil ze wel. En als ze óók nog iets mag drinken en een handje chips krijgt, is het feest helemaal compleet.
Dan scoort Nederland…. bijna. Aaaargh! Ik dacht echt dat die er in zou gaan! En dat roep ik geloof ik ook. En misschien ook nog wel wat andere dingen. En misschien maak ik ook nog wel wat grootse arm- en beenbewegingen – ik kan het me niet precies herinneren. Ik weet wel dat manlief heeft overwogen me zijn hartslagmeter om te doen – leek ‘m blijkbaar wel een leuk veldonderzoekje: hoe snel kan het hart van mijn vrouw tekeer gaan bij het zien van een voetbalwedstrijd.
‘Mama doet wel een beetje gek als ze voetbal kijkt hè?’ zegt manlief tegen Bonkje.
Ja, dat vindt Bonkje ook. Ze geeft me een paar schouderklopjes.
‘Maar mama, zo erg is het toch helemaal niet, als ze verliezen? Het is maar een spelletje, er zijn véél ergere dingen in de wereld.’
Ik geloof dat er dan momenteel heel veel mama’s en papa’s een beetje gek aan het doen zijn.