WC

Ik loop naar binnen, zet mijn tas neer en trek mijn jas uit. Bonkje zit met manlief haar huiswerk te doen. Bloem was aan het spelen, maar rent blij op me af als ze me ziet.
‘Mama! mama!’
‘Dag lieverd, ik ga nu eerst snel even naar de wc, ik kom zo.’
‘Ik ga ook mee.’
‘Nee, blijf jij maar even hier’ – soms is wel het prettig als je even op de wc kan zitten zonder dat er ondertussen een peuter met autootjes over je hoofd rijdt. Zonder peuter die zich ondertussen langs je heen wurmt om belangstellend in de pot te kijken en die vervolgens niet 1x, 2x – nee, wel 10x de inhoud daarvan met je wenst te bespreken.

‘Ik wil ook mee naar binnen!’
‘Nee, ik kom zo – kijk uit voor je vingertjes!’
Het kost wat moeite, maar het is me gelukt, hèhè. Rust.
Relatief tenminste. want Bloem laat zich heus niet kisten door een deurtje meer of minder.
‘Maham, wat doe je?’
‘Ik zit even op de wc. Ga maar naar de kamer.’
‘Nee, dat wil ik niet!’
Broem broem – de wc-deur is een snelweg – en de trap wordt een trommel. BONS BONS BONS.
‘Bloem, kom maar even hier!’ roep Bonkje vanuit de kamer.
‘Nee, dat wil ik niet. Ik moet huilen!’.
Zo gezegd, zo gedaan. Ze heeft een klein aanloopje nodig, maar dan klinkt er een ware nephuil: boehoehoe!
Op de wc moet ik er stilletjes te lachen.
Bloem breekt haar gehuil echter snel af, want ze vindt ons ‘gesprek’ blijkbaar belangrijker.
‘Maham, ben je al klaar?’
….ja, gelukkig wel.

Comments

  1. O schitterend dat huilen…dochter deed dat altijd op de schommel in de gang, gewoon, omdat dat zo leuk was….ze kan inmiddels heel aardig toneelspelen, en dan vooral snikken, net echt 😉

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.