Nog een uur puffen en persen. Nog een uur en twee minuten om precies te zijn. Négen jaar geleden alweer. Alle bloed en inspanning was niet voor niets, want daar was ze dan – ons kleine grote wonder.
Ingewikkeld in een doek lag ze op mijn buik. Haar piepkleine neusje met gele stipjes. Haar piepkleine handjes.
En het leek net alsof de wereld even stilstond, even ophield te bestaan. Mijn hoofd voor één keer vrij van gedachten. Simpelweg zíjn in volmaakte stilte. Samen. Samen met ons kleine grote wonder.
Ik weet niet hoe lang het duurde, hoe lang we zo verstild hebben gelegen voor manlief aan de verloskundige vroeg ‘Mag ik even kijken?’. Natuurlijk mocht dat – en hij keek, heel voorzichtig: ‘Een meisje! Het is een meisje!’. We keken naar haar en proefden haar naam op onze lippen. Onze dochter. Onze eerstgeborene.
–
Zie ook: ‘It’s my party’
Wat mooi he… Gefeliciteerd! Nog steeds blij mee? (-:
Wauw, zucht, mijmer!
van harte!!!
Heerlijk verhaal!