‘Mam, er is donderdag gala.’
‘Huh, wat zeg je, déze donderdag?’
‘Ja, maar ik weet niet of ik wel wil, want ik ben best wel moe.’
‘Oh.’
Het is dinsdagavond. Morgenavond heeft Bloem een kerststocht.
Verschillende groepen beelden verschillende delen van het kerstverhaal uit onder versierde doeken en in partytenten in de straten rondom school. De kinderen wisselen elkaar af, zodat ze ook langs de andere tenten kunnen lopen en het hele verhaal kunnen zien en horen. Sommigen groepen zingen iets, anderen voeren ook klein toneelstukje op. In groep 3 hebben ze nog geen tekst.
Bloem is een ezel. Dat wilde ze graag, een dier zijn. Aangezien ik niet zo’n moeder ben die al glimlachend en in een handomdraai zelf een kostuum maakt, ben ik blij dat ik net op tijd een betaalbaar ezelpak voor haar kon vinden. Bijkomend voordeel van deze onesie is, dat ze er een skibroek en jas onder aan kan – dan krijgt ze het in ieder geval niet koud.
Als de kersttocht is afgelopen, vertelt Bloem dat het wel heel lang duurde en erg saai was. En ze kreeg ook stijve spieren van het stilzitten. Gelukkig kon ze vanonder de ezelskop soms stiekem een beetje kletsen met de os.
Thuis tref ik een twijfelende puber aan. Ze luistert even naar het verhaal van haar zusje, maar ze is er niet echt bij met haar hoofd.
‘Nee, ik ga niet naar het gala. Of zal ik wel gaan? Nee, ik ga niet.’
Tien minuten later is ze alweer van gedachten veranderd.
‘Misschien ga ik toch maar wel’.
‘Prima, maar dan moet je zelf regelen dat je met iemand mee kan rijden, want ik kan je morgenavond niet brengen, dan ben ik naar Italiaans.’
‘Oké, dan ga ik niet.’
Net als ik denk: hèhè, lekker rustig, staat ze weer voor me. Ze heeft het toch geregeld en wil nu heel graag gaan.
Aaaargh!
Donderdagmiddag racen we naar de stad, waar we in een uur nog net een jurkje, vestje en panty voor haar kunnen kopen. We racen terug naar huis om wat andere spullen op te halen (haarspullen, make-up-spullen) en daarna zet ik haar af bij haar vriendin. Daar zullen ze zich samen omkleden en – vermoed ik – minimaal nog een uur voor de spiegel staan om te kijken welk kapsel het mooiste is en of ze nu wel of niet dit sjaaltje om zullen doen.
Redelijk gesloopt kom ik aan bij mijn Italiaanse les. Ik ben blij dat ik Lune vanavond laat niet hoef op te halen, want de moeder van de vriendin die hun naar het gala brengt, heeft aangeboden ze ook weer op te halen en Lune thuis te brengen – hoera!
Aan het eind van de avond staat er een stralende puber voor me. Het was fantastisch, ze is héél blij dat ze toch gegaan is en dank je wel mam, dat je nog een jurkje met me wilde kopen.
Ik geef haar een kus en zeg dat het goed is, maar dat ik het de volgende keer graag iets eerder weet, zodat we niet last-minute nog van alles hoeven te regelen. En nu als de wiedeweerga naar bed….
…want dan kan ik eindelijk ook naar bed!
Ik hou me eraan vast dat we morgen één avond niets hebben voor de kerstdagen met alle bijbehorende verplichtingen weer daar zijn.