Nadat ik boodschappen heb gedaan schrik ik: o nee, helemaal vergeten! Morgen is het vaderdag! En ik heb niets voor een vaderdagontbijt voor mijn man!
Waarom zou ik me daar druk over maken: hij is toch mijn man en niet mijn vader? Dat klopt. Maar hij verraste mij op moederdag met een superlief kaartje, heerlijk ontbijt én heerlijk diner. Om de overgang van de jarenlange basisschool-moederdag-knutselwerkjes van de kinderen naar niets een beetje te verzachten. Dus nu voel ik me extra rot dat ik het volledig vergeten ben.
Mijn man lacht om mijn paniek. Hij drukt me op het hart het lekker te laten zitten. Dat vindt hij helemaal niet erg. Volgend jaar doet hij niets meer hoor, als dat betekent dat ik me dan verplicht voel iets terug te doen.
Terug naar de supermarkt
Dat zien we dan wel weer – maar dit kan ik niet aan. Dus ga ik terug naar de supermarkt, zodat ik hem de volgende dag toch op een lekker ontbijt op bed kan trakteren. Anders dan ik vindt hij de traditie en gezelligheid van zo’n ontbijt nog steeds opwegen tegen de risico’s 😄
Lune moet de avond voor vaderdag tot laat werken en heeft al aangegeven dat ze niet mee-ontbijt. Dus die maken we niet wakker.
Bloem is er wel bij. Maar waar ze eerst altijd voor dag en dauw op en klaarwakker was, begint dat nu te veranderen. De puberhormonen zorgen ervoor dat ze in het weekend ’s ochtends steeds vaker iets langer blijft liggen. En als ze opstaat gaat het meestal niet meer van harte.
Gezellig ontbijten in bed!
Het is ook traditie dat de jarige – of, in zoals in dit geval, de persoon ter ere van wie het ontbijt is gemaakt – mag kiezen waar hij of zij wil zitten en naast wie. Dat geeft weleens wat gesteggel. Ondanks dat we vanochtend maar met zijn drietjes zijn, is deze ochtend geen uitzondering.
Bloem is al naast mijn man gekropen, aan ‘mijn’ kant van het bed. Maar mijn man wil graag in het midden zitten en ik vind het wel zo handig om aan mijn eigen kant te zitten. Dus vraag ik Bloem even te verplaatsen.
Ik hoor wat chagrijnig gemurmel en Bloem schuift een stukje op. Zo van: klim jij dan maar over mij heen. Ik ben nu ook chagrijnig en zeg dat ze als ook naar haar kamer kan als het zo moet. Waarna ze uit bed klimt en boos naar haar kamer verdwijnt.
Ik kan mijn tong wel afbijten – had ik dit nou echt niet kunnen inslikken en anders op kunnen lossen? Zo is de lol er voor mijn man ook wel af…
Hoezo vaderdag?
Schuldbewust geef ik hem zijn ontbijt aan en stap naast hem in bed. Daar zitten we dan, op vaderdag, een beetje sneu met zijn tweetjes. We halen diep adem en moeten dan toch ook wel een beetje lachen om de hele situatie. Soms is het knap lastig de harmonie te bewaren.
Misverstanden en onbegrip
Later blijkt dat Bloem niet had begrepen dat ze best mocht blijven als ze even aan de andere kant was gaan zitten. Ze vond het heel erg dat ze het ontbijt had gemist. Tranen van frustratie én verdriet biggelen over haar wangen. Ik geef haar een dikke knuffel en we leggen het weer bij.
Gelukkig was het wél gezellig bij het avondeten.