Ik ben een avondmens. Omdat ik een avondmens ben, vind ik op tijd naar bed gaan erg moeilijk – zelfs als ik moe ben. ‘s Avonds heb ik eindelijk even tijd voor mezelf en als ik vroeg ga slapen is het alweer zo snel morgen en morgen staat gelijk aan weer van alles moeten. Maar ja, ik ben eigenlijk ook iemand die toch echt minimaal acht uur slaap nodig heeft per nacht om een beetje uitgerust te raken.
Op een standaarddag levert dit het volgende sommetje op:
te laat naar bed + te vroeg weer wakker = opstaan met een slecht humeur.
Maar er zijn nog meer factoren die een rol spelen. Zo lig je – om maar een voorbeeld te noemen – heerlijk te slapen en word je op wrede wijze en veel te vroeg uit je slaap gehaald door het geblèr uit de wekkerradio van manlief. Nu is dat op zich niets bijzonders, maar als je niet hoeft te werken en geen afspraken hebt toch liever niet.
Aangezien manlief dwars door het kabaal heen slaapt (snurk) zijn er een paar porren voor nodig om hem net zover bij bewustzijn te brengen dat hij de wekker uitzet. Met een diepe zucht – nog even bezorgd luisterend of ik geen geluid uit de kamer van ons dochtertje hoor komen – laat ik mij terugzakken op mijn kussen.
…om 10 minuten later opnieuw wakker te schrikken
…en 10 minuten later nóg een keer
NIET DE REPETEERKNOP! DE UITKNOP!
En ja, daar is het gevreesde getrippel van een paar kleine voetjes. Ik hou me nog even slapende, want heel misschien is mijn lieve echtgenoot het doelwit (please, please!), maar nee. Het getrippel komt steeds dichterbij en dan ploft er een klein bonkje energie bovenop mij neer. “Mama, mag ik nog even bij jullie in het grote bed?” (stuiter de stuiter) – Nou, vooruit dan maar, maar eerst nog even samen naar de wc….
“Je mag er alleen bij als je heel stil ligt en niet gaat kletsen hoor! Kan je dat?” – Bonkje knikt heftig met haar hoofd. Ja, dat kan ze hééééél goed.
Glimoogjes.
Een klein handje op mijn arm…01011
Een kusje op mijn wang…
…Vertedering.
Een koud voetje tussen mijn benen…
Een handje op mijn ogen…
Het voetje zoekt een ander plekje…
Een por in mijn ribben
Een vinger in mijn neus…
…”Nu echt stil liggen want anders leg ik je weer in je eigen bed!”
Bonkje kijkt mij heel onschuldig aan en knikt heel overtuigend.
Ik draai me op mijn zij.
Rust.
3 seconden.
“Mama wil je mijn buik aaien?”
“Ssst, lekker nog even slapen”
Er kroelt een handje door mijn haar.
Ik hoor gesabbel op twee vingertjes.
Ik draai me weer om.
Het andere handje zoekt mijn gezicht.
Ik neem het handje in de mijne.
Ik hoor een diepe zucht.
“Mama mag ik mijn nachtpon uit ik heb het te warm”
“Ja dat mag”
Bonkje staat op en wiebelt heen en weer op het bed.
Ik ben de helft van het dekbed inmiddels kwijt.
Por hier, por daar, Bonkje verliest bijna haar evenwicht. Bonkje giechelt. Wat een grap!
Ik hou mijn armen beschermend voor mijn gezicht.
Bonkje komt weer liggen, nestelt zich helemaal tegen me aan.
En daar zijn de handjes en voetjes weer.
En – au!
“Oké, ik ga in je eigen bed leggen, want je kunt niet stil liggen. Zo kan ik niet slapen!”
Dan blijkt dat Bonkje geen stuiterbal is, nee, Bonkje is een toverbal. Van het ene moment op het andere verandert ze in een tegenstribbelend klein monstertje. Monstertje ligt blèrend onder haar dekentjes.
“En nu hou je op met die aanstellerij anders doe ik je deur helemaal dicht!”
Terug in bed
Door de dunne muur heen hoor ik gesnif en gesnotter.
Rust.
Relatief.
Kan niet slapen.
“Mama! Ik heb heel erge honger! Ik wil een boterham! Mama! Gaan we opstaan? Mama! Ik wil een boterham!”
Mama en Bonkje gaan naar beneden.
Bonkje geeft mama een knuffel. “Lieve mammie!”
Mama zucht eens diep en strijkt Bonkje door haar minihaartjes.
*****
8 augustus 2013: ‘Bonkje’ is inmiddels zo groot geworden dat ik haar blognaam niet meer zo goed vond passen. Ik had al suggesties gekregen voor ‘Vlinder’ en ‘Belle’ maar die namen pasten weliswaar beter bij de blognaam van haar zusje, ‘Bloem’, maar klopten toch niet helemaal voor mijn gevoel. Ik heb haar nu omgedoopt tot ‘Lune’.
