Bonkje heeft het er al weken over.
– Eén worden is heel bijzonder. Veel bijzonderder dan zeven.
– Ik vind zeven ook heel bijzonder.
– Ja, maar als je één wordt, ben je daarvoor niets – want dan ben je nul!
En telkens komt ze weer iets nieuws laten zien. Kijk! Dit heb ik voor Bloem gemaakt! Het zijn geen afgeraffelde werkjes, zoals ze ze ook wel kan maken als ze niet zo veel zin heeft, nee – het zijn leuke dingen. Een doos versierd met zelfgemaakt pakpapier om alles in te doen: heel veel tekeningen op kleine en grote blaadjes, een ‘kleurplaatenboek’ voor als Bloem groter is, en voor op haar verjaardag een stoelversiering en vier kleurrijke vlaggen aan een touwtje. Mooi getekend, mooi ingekleurd, mooi geknutseld, mooi geschreven. Geen schots-en-scheve blokletters, maar echte ’schrijfletters’, waar ze duidelijk haar best op heeft gedaan.
Wat ze ook al weken van tevoren weet, is dat ze een cadeau voor Bloem wil kopen van haar eigen zakgeld. Een week voor Bloems verjaardag gaan we met zijn allen naar de speelgoedwinkel. Eindelijk! Trots neemt ze haar grotemensenportemonnee – gekregen op haar eigen verjaardag – mee. Het is al snel duidelijk dat Bonkje het ’dashboard’ met een stuurtje, richtingaanwijzer, versnellingsbak en contactsleutel het allermooist vindt. Geluiden, knipperende lichtjes en een mini-autootje voorop het dashboard dat meebeweegt als je stuurt – dát wil ze aan haar zusje geven. Van haar eigen zakgeld – €0,50 per week.
– Dat kost wel heel veel, vind je dat niet jammer?
Nee, dat vindt ze niet jammer.
Ze heeft ongeveer dertig euro aan zak- en spaargeld bij elkaar.
Het dashboard kost twintig euro.
– Zullen papa en mama dan de helft betalen? Want het is wel heel erg duur.
Ja, dat mag.
– Maar tien euro is nog steeds veel geld. Weet je het echt zeker?
Ja, ze weet het zeker!
Zondag is het eindelijk zover. Zingend staan we om het bedje van de jarige heen, die ons eerst wat glazig aankijkt maar dan begint te lachen. Nadat we haar hebben verschoond mag ze mee naar het grote bed. Daar haalt Bonkje het ene na het andere elastiekje van de tekeningen om ze blij aan haar kleine zus te laten zien. Bloem heeft gelukkig een uur geleden al wat gedronken en is in een goede stemming. Manlief en ik hoeven niet al te veel te doen om Bloems aandacht op Bonkje gericht te houden.
Als alle knutselwerken zijn onthuld, geeft Bonkje haar het cadeau dat ze in de winkel heeft gekocht. Dat vindt Bloem wel interessant. Een groot pak waar je leuk op kunt slaan. Bonkje vindt dat Bloem er niet op moet slaan, maar het open moet maken.
– Help haar maar een beetje.
Dat doet Bonkje. En ja, nu heeft Bloem ook een stukje papier afgescheurd, maar daarna begint ze weer op de doos te trommelen. Als Bonkje aanstalten maakt om te veel en te snel af te scheuren moeten we haar even afremmen.
– Laat Bloem maar even, het is haar cadeau.
Oei, dat valt niet mee – het gaat Bonkje véél te traag! Gelukkig wordt haar geduld beloond en komt het cadeau uiteindelijk toch tevoorschijn.
– Kijk Bloem!
Bonkje laat zien hoe alles werkt.
– Nee, Bloem, zó! Ja, zo!
En ze doet het nog eens voor. En nog eens. Het is ook wel heel verleidelijk, met al die knopjes, lichtjes en geluidjes. Verleidelijk en… hard. Om de een of andere reden klonk het in de winkel nog veel minder hard.
– Zo, laat Bloem het nu maar even zelf proberen.
Bonkjes handen jeuken – ze zou er het liefst zelf mee willen blijven spelen.
Na alle cadeaus van Bonkje, zit Bloem wel een beetje aan haar tax en gaan we eerst maar even naar beneden om te ontbijten. Bloem kijkt verwonderd omhoog, naar de ballonnen en de slingers. Blij wijst Bonkje haar de slinger aan die zíj gemaakt heeft.
’s Middags, als oma en opa er zijn (mijn schoonouders zijn allebei ziek – waarschijnlijk eerder die week aangestoken door Bloem, die zelf net weer beter is. Bonkje is ook ziek geweest maar lijkt redelijk hersteld en manlief doorstaat de festiviteiten manhaftig ondanks de koorts), zingen we nog een keer voor Bloem en snijden we de verjaardagstaart aan. Bloem zit te trappelen van ongeduld in haar kinderstoel. En omdat Bonkje toen ze één jaar werd een stukje taart kreeg waar ze met haar handjes in mocht slaan, mag Bloem dat nu ook. Anders is het niet eerlijk, vindt Bonkje.
Dus hou ik Bloem een bordje voor met een eigen stukje taart erop. Ze aarzelt geen moment. Hoezo handjes? Die heb je toch helemaal niet nodig! Ze buigt zich voorover en neemt een flinke hap uit de taart. Intens tevreden zit te eten. Dat haar gezicht vol slagroom zit, maakt haar niets uit – mmm, dat is lekker! Ze zwaait met haar armen en duikt naar voren voor een nieuwe hap.
Bonkje stikt bijna van het lachen – de tranen lopen over haar wangen. Wij moeten ook wel erg lachen, maar na een paar happen veeg ik Bloems snoet toch maar schoon en voer ik haar de rest met een lepel. Bloem vindt alles best. En ook Bonkje is helemaal voldaan. Haar zusjes eerste verjaardag zal ze niet snel vergeten.