Toen ik Bonkje vroeg wat ze het leukst had gevonden in de kerstvakantie, somde ze een aantal dingen op, maar het hoogtepunt was toch wel (druk gebarend met haar armen:) “dat wat we bij oma deden, met de pannetjes!”.
Ik had oma – mijn moeder – op het hart gedrukt dat ze niet te veel werk moest maken van het kerstdiner. Nee hoor, dat zou ze niet doen.
Dus schotelde ze ons een zesgangendiner voor, waarbij we in het midden zélf voor ons eten moesten zorgen. Dit was namelijk een mooie gelegenheid om oma’s gourmet/raclette-stel uit te testen.
We hadden de keus uit diverse soorten kaas, vlees en vis en uit een grote hoeveelheid door oma kleingesneden en voorgekookte groenten. Er waren zoveel bakjes en kommetjes dat ze niet op de tafel pasten, dus had oma ze maar op de strijkplank uitgestald – die overigens niet als zodanig herkenbaar was doordat er een mooi kleed overheen gedrapeerd was.
Tijdens het eten van de voorgerechten kon het gourmetstel op temperatuur komen. Dat was vrij snel gebeurd – de hitte zinderde er vanaf. Oma zat niet echt rustig omdat ze zich bezorgd afvroeg of de lamp, die precies boven het gourmetstel hing, niet zou springen. Bonkje zat ook op haar stoel te wiebelen, maar dan van ongeduld. Ze kon bijna niet wachten om met haar eigen pannetje en spateltje aan de slag te gaan. Gelukkig hoefde ze niet lang meer te wachten en opa was zo verstandig om op te merken dat lampen uit zichzelf al gloeiend heet worden, dus dat er geen enkele reden was om de lamp uit te doen.
“Thuis mag ik nooit koken!”
Glunderend keek Bonkje opa en oma aan.
Dat klopt – ze mag af en toe wel helpen met snijden en een enkele keer, héél voorzichtig iets in een pan doen, maar zeker als ik kook is de omgeving van het gasfornuis meestal verboden terrein voor haar.
“Kijk mama! Ik heb een eigen pannetje èn een spatel!”
Wat een feest, zomaar iets doen dat normaal niet mag!
Bij het uitkiezen van haar ingrediënten liet kok Bonkje zich graag verleiden door de aardappelschijfjes in kerstboomvorm en de heerlijk uitziende miniworstjes, die ze onder leiding van haar papa op de grill-/ bakplaat legde. In een pannetje onderin gingen wat groenten en een beetje kaas.
Opa zette ook een paar pannetjes onderin. Al snel bleek dat degene die daar iets wilde bereiden veel geduld moest hebben, omdat alleen de grillplaat van onderen verwarmd werd. Het kon opa echter niet deren – hij wachtte onverstoorbaar af. Dat was maar goed ook, want boven op de grillplaat was inmiddels helemaal geen plek meer voor baksels van opa. Naast Bonkjes worstjes en wat groenten, vlees en vis van ons, had oma de rest van de plaat in beslag genomen. Met van alles, waar nadrukkelijk iedereen van mocht nemen, want oma kon niet aanzien hoe lang we moesten wachten als we eten in de pannetjes onder de grill bereidden.
Met haar spateltje in de hand zat Bonkje ondertussen tevreden te snoepen van de kersentomaatjes en worteltjes. En oh, wat waren die zelfgebakken worstjes lekker toen ze eenmaal gaar waren. Toen ze er ook nog zelfgesmolten kaas over deed, werden ze nóg aanlokkelijker. De overige, onaangeroerde groenten op haar bord at manlief maar op.
Oma was wel over haar bezorgdheid over springende lampen heen. Ons gestuntel kon ze echter moeilijk aanzien. Hadden Bonkje en haar papa wel in de gaten dat er een aantal dingen erg zwart aan het worden waren?
“Ja,” zei Bonkjes papa, “dat weten we”.
Hoofdschuddend smeerde oma nog een beetje olie op de plaat onder de aanbaksels in kwestie.
“Nee!” zei Bonkjes papa, terwijl hij zijn armen beschermend voor hun stukje plaat hield.
“Dit stukje is van mij en dat stukje is van Bonkje en ik heb juist wel eens in een kookboek gelezen dat je zelf een natuurlijke anti-aanbaaklaag maakt door oude resten te laten aanbakken!”
Daar moest zelfs oma om lachen en om zichzelf af te leiden schonk ze ons nog iets te drinken in.
Na het eten vertrokken manlief en ik weer naar huis. Bonkje bleef nog een paar dagen bij oma logeren.
Ze had het heel druk en leuk gehad, vertelde ze toen we haar weer kwamen ophalen. Met “moeder” spelen.
“Moeders hebben het wel heel druk hoor, en vaders helemaal niet! Poeh, ik ben er moe van!”
Manlief keek als door een wesp gestoken op, terwijl ik tevreden lachte.
Dat ze er moe van was begrepen we, want toen we aankwamen was ze nog druk met haar kinderen (opa en oma) in de weer en wij werden onmiddellijk gebombardeerd tot “papa en grootzus, die alsof even op vakantie waren geweest”. Aan Bonkjes kinderen te zien hadden die het ook aardig druk gehad, dus stelden papa en grootzus al spoedig voor om te stoppen met het spel. Want opa en oma en wij wilden wel even rustig iets drinken. Bovendien wilden we ook graag horen wat ze nog meer had gedaan.
Ze liet het ons zien – ze had hele mooie kerstboompjes geknutseld en wij kregen een ook kaart met kerstboom. En oma had ook met haar geoefend op de blokfluit en dat wilde ze maar al te graag laten horen. En ze had ook heel lekker gegeten.
“O,” vroegen wij, “heeft oma nog een keer met jou gegourmet?”
Nee, oma had niet meer met haar gegourmet, want dat duurde toch wel erg lang. Ze had gewoon op het fornuis gekookt.