Prinses Máxima’s uitspraak ‘hij was een beetje dom’ heeft haar lang achtervolgd, maar waar haar uitspraak eerst positieve reacties opleverde, is deze later steeds vaker aangehaald in negatieve zin.
Hoe het ook zij: ik was een beetje dom. Dom toen ik – na een blogstilte (zou dat woord al zijn opgenomen het Groene of Witte Boekje?) van ongeveer een half jaar dacht: kom, laat ik mijn blog weer eens wat leven inblazen en…
oh – wat zijn er veel updates beschikbaar – hoe werkte dat ook alweer – mmm, ik weet niet meer precies welke bestanden ik overschreef en welke ik liet staan – maar laat ik vooral geen backup maken en het snel even doen want ik ben moe – oh, dat ging niet goed – alleen nog maar foutmeldingen op mijn scherm – zelfs de ‘admin’-kant werkt niet meer – van wanneer stamt mijn laatste volledige backup eigenlijk – eind januari – hoe dom kun je zijn – erg dom dus – en het mooiste van alles is dat ik nu mijn blog om zeep heb geholpen en er niet eens meer over kan bloggen…
Na deze domme actie kon het twee kanten op gaan: òf ik ging me er nu twee weken lang ’s avonds weer in verdiepen hoe ik de boel weer aan de praat kon krijgen, òf dit werd het einde van mijn blog.
Gelukkig bleek ik het de volgende avond op te kunnen lossen, hetgeen me alleszins meeviel. De nieuwe updates heb ik overigens nog wel even gelaten voor wat ze waren.
Waarom het zo lang stil is geweest? De combinatie van een nieuwe baan en nieuw leven in mijn buik slokten mijn energie zeker in het begin aardig op. Af en toe had ik wel een idee, maar hoe meer ideeën ik liet liggen, hoe minder groot de noodzaak werd om een volgend hersenspinsel dan wel uit te werken.
Maar nu ik plotseling de behoefte voel om een stukje als dit te plaatsen, biedt dat natuurlijk een hoop perspectief. Veel dommer dan dit kan het niet worden. Al zou ik het natuurlijk op zwangerschapsdementie kunnen gooien – en dan weet je nooit wat je kunt verwachten…