De ‘horrorwinter’ die voor dit seizoen voorspeld was, blijft tot nu toe uit. De slee staat ongebruikt in de schuur en we hoeven ook geen nieuwe schaatsen te kopen voor Bonkje. Nee, dan vorig jaar…
De eerste dag van het nieuwe jaar ziet er hoopvol uit. Het miezert licht en de laatste sneeuw- en ijsresten zijn teruggebracht tot kleine eilandjes. Misschien kan ik maandag eindelijk weer naar mijn werk zonder het gevoel te hebben dat ik – die nog nooit op wintersport is geweest – eerst over een zwarte piste moet skiën om er te komen. Misschien kan ik eindelijk weer eens op een normaal tijdstip arriveren. Vooropgesteld natuurlijk dat ik mezelf en mijn vouwfiets in één van die veel te korte treinstelletjes van de NS – hoezo, winterklaar? (Op de website van de NS was eind 2010 te lezen: ‘…als het écht hevig winterweer wordt brengt NS haar klanten toch netjes thuis.’) – heb weten te persen.
Horrorwinter in de Lage Landen (demoversie)
Met grote letters staat het boven de deuren: You are about to leave The Southern Station. Zodra ik naar buiten stap, schuiven de deuren achter me geruisloos dicht. Iets in me zegt me dat ik hier niet zomaar meer binnen kan komen. Ik kijk nog één keer naar de verlichte winkeltjes achter me. Dan draai ik me om en stap ik op mijn Folding Bike (standard issue).
De zone tussen The Southern Station en The Building (a.k.a. Work) is een soort niemandsland waar de woorden zout en sneeuwschuiver niets betekenen en sneeuw en ijs vrij spel hebben. Vertwijfeld vraag ik me af waarom ik niet wat meer punten heb geïnvesteerd in agility en dexterity – een charmeoffensief gaat me hier echt niet helpen. Ook mijn uitrusting is niet fantastisch, maar ik zal het er mee moeten doen. Langzaam glibber en glij ik vooruit. Links en rechts word ik gepasseerd door fanatiekelingen op Carrier Bikes die een snelheidsbonus krijgen bij vorst. De minipassagiers in de CB’s, gehuld in skipakken en snowboots, wijzen naar me met hun dikke gehandschoende vingertjes en hun schelle gelach klinkt nog lang na in mijn oren.
Ik probeer me te concentreren op het parcours voor me. Om de zoveel tijd moet ik kiezen via welk van de vele sporen ik mijn weg vervolg. Het is niet te voorspellen welke verrassingen er diep in de sporen verborgen kunnen liggen. Ik zou me moeten verheugen over de afstand die ik inmiddels al heb overbrugd, maar tussentijds saven is er niet bij en in mijn hoofd klinkt er een onheilspellende melodie die langzaam in volume toeneemt. De straatlantaarns beginnen te flikkeren en plotseling vlieg ik door de lucht. De tijd lijkt te vertragen en vanuit mijn ooghoeken zie ik nog net de ijzige blik van een 23Fahrenheiter die zich terugtrekt in zijn hinderlaag, klaar voor de volgende prooi. Dan raak ik de straat – of wat daar voor door moet gaan. Ik haal diep adem en beweeg mijn armen, benen, handen, voeten. Op een paar flinke blauwe plekken na doet alles het nog: niets waarvoor ik een medkit nodig heb. Gelukkig maar, want toen ik bij The Southern Station de kans had er één te kopen, heb ik het niet gedaan. Nee, ik wilde mijn schamele startersverzameling LL-credits liever bewaren zodat ik er op een later moment misschien een heel handige tool voor zou kunnen kopen.
Ik krabbel overeind, raap mijn Folding Bike op, buig ‘m recht en schuifel verder. Maar om nu te zeggen dat ik me te voet veel zekerder voel dan op mijn FB, nee. Geen IceStars onder mijn lelijke beginnersschoeisel. Bovendien haal ik het op deze manier nooit binnen de tijdlimiet. Dus stap ik met een diepe zucht toch maar weer op.
De experience points die ik heb verdiend als ik eindelijk The Building bereikt heb, doen me de moed in de schoenen zakken. Op deze manier ben ik nog dagen bezig voor ik me een beetje fatsoenlijk kan wapenen tegen de barre omstandigheden. Misschien moet ik, als het me ooit nog lukt terug te komen, toch maar meedoen met één van de vele groupquests waarvoor op The Soutern Station werd geadverteerd. ‘Try to fight your way into the 18:34 pm-train‘ bijvoorbeeld (Bonus-XP als het je lukt je FB ook nog mee te nemen).