Tussen de 100 nieuwe woorden in het boekje Woord van het jaar 2008 van Van Dale kwam ik het niet tegen, maar wat mij betreft had het er in opgenomen mogen worden. Niet omdat ik het ooit eerder tegen ben gekomen, maar omdat ik er schoon genoeg van heb.
Tot enkele maanden geleden ontvingen wij weleens een brief van een organisatie die een kleine bijdrage vroeg voor een goed doel. Organisatie èn doel konden per keer verschillen. Met deze brieven was weinig mis. Tenminste, dat hoop ik. Als ik geloofde in het nut van de inzameling èn de organisatie betrouwbaar genoeg achtte – vaak ging het om bekende namen, dan maakte ik wat geld over. Zoniet, dan verdween de brief op de oud-papier stapel.
Op een dag belandde er een brief van “Zuster Michaëla, p/a Stichting Wereld Dorpen voor Kinderen, Herengracht 514, 1077 CC Amsterdam” in onze brievenbus.
Deze zuster had een geheel andere tactiek dan ik gewend was. Ze had 15 eurocent bijgesloten, in muntjes van 5 cent, om aan te tonen hoe wanhopig ze was en hoezeer ze vertrouwde op mijn eerlijkheid om tenminste deze 15 eurocent terug te storten. Vanwege de “schuld” van 15 eurocent gooide ik de brief niet bij het oud papier, terwijl ik dat anders waarschijnlijk wel had gedaan. Ik denk dat het vooral te maken had met de stijl waarin de brief geschreven was en de opmaak. En misschien ook wel met de 15 eurocent. Mijn onderbewuste ik rook blijkbaar wèl onraad…
Doordat ik het nogal druk had bleef de brief enige tijd liggen, maar uiteindelijk loste ik mijn “schuld” af en maakte ik nog een kleine extra bijdrage over.
Dat bleek een cruciale fout te zijn, want sindsdien denkt zuster Michaëla in mij een onuitputtelijke bron van inkomsten gevonden te hebben. De eerste keer, nog geen week na mijn schuldaflossing, heb ik de nieuwe 15 eurocent die ze me toestuurde gehouden. Ik dacht dat deze tweede brief een vergissing was en ik vond dat ze deze 15 eurocent maar met mijn eerdere bijdrage moest verrekenen.
Maar zuster Michaëla blééf me brieven sturen. Nu ook met kleine cadeautjes waar ik niet op zat te wachten. Ik kreeg een aantal kerstkaarten, die ik zo lelijk vond dat ik ze zelfs als mijn schuldgevoel ondraaglijke vormen zou aannemen nog niet zou willen versturen. Ik kreeg een rozenkrans. Waarom? Om een nog directer appèl te doen op mijn veronderstelde naastenliefde?
Kerstkaarten en rozenkrans heb ik in de prullenbak gegooid. Nieuwe brieven van zuster Michaëla heb ik sinsdien ongeopend retour gestuurd – hetgeen haar overigens niet lijkt af te schrikken.
Goededoelenspam.
Zuster Michaëla is helaas niet de enige van wie wij tegenwoordig dergelijke bedelbrieven ontvangen. Klaarblijkelijk heeft zij ook andere organisaties doorgegeven dat zij in ons een stel naïeve melkkoeien heeft gevonden. Of ze bestookt ons nu natuurlijk zelf in al haar verschillende gedaantes.
Hoe blind moet je eigenlijk zijn in deze tijd – een tijd waarin het nieuws op internet voor het grijpen ligt – om nog in een truc te trappen die al járen gebruikt wordt?
Als ik even had gegoogled, was ik gestruikeld over de berichten “Resultaten circa 1.300 voor zuster michaela (0,07 seconden)” die er toch allemaal op duiden dat er een of ander louche bedrijfje schuilgaat achter zuster Michaëla. Een bedrijfje dat blijkbaar aardig winstgevend is, gezien de volharding waarmee het al jaren opereert. Stomme sukkels die de krant niet goed lezen of onmiddellijk weer vergeten wat ze daarin lezen, vrijwillig hun geld laten afstaan. Tja, waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?
Goededoelenterreur.
Mochten er af en toe toch ook brieven van organisaties tussen zitten die wèl betrouwbaar zijn, u geef ik bij deze graag een paar tips. Ik zit niet te wachten op zielige verhaaltjes en kleurenfoto’s op duur briefpapier. Evenmin stel ik prijs op ongevraagde cadeautjes van mij onbekende mensen. Tot slot wil ik, als ik een verzoek tot een kleine bijdrage voor een goed doel ontvang, tenminste de illusie hebben en (let op!) houden dat mijn geld ook daadwerkelijk naar dat goede doel toe gaat en niet wordt verspild aan papier voor bedelbrieven en potentieel-schuldgevoel-opwekkende-cadeautjes.
Verder stel ik u graag op de hoogte van mijn goede voornemen voor 2009. Ik heb me voorgenomen om geen enkele organisatie die geld voor een goed doel poogt af te troggelen meer te geloven. Bekend of niet bekend.
Misschien moet ik elk 5 eurocentmuntje dat ik vanaf nu van zuster Michaëla ontvang opzij zetten voor Bonkje. Dan hoeft zij later in ieder geval nooit in geldnood bij zuster Michaëla aan te kloppen.
Goededoelenspam. Bah.