juni 2008
Bij Bonkje op school wordt ieder jaar een zomerfeest georganiseerd, zo ook nu. Tijdens het feest voeren alle drie de kleuterklassen een dansje op. Voor dit dansje hebben ze al diverse keren driftig geoefend onder de bezielende leiding van drie “grote” meisjes uit groep zeven.
Bonkje laat me thuis elke dag zien wat ze hebben geleerd.
“Kijk mama! Ik ken het dansje al heel goed, het gaat zó!”
En het dansje heeft in ieder geval elke dag dezelfde opening. Alleen het middengedeelte en het slot, daarover twijfelt Bonkje nog wel eens.
Vrijdag is het dan eindelijk zover.
Eén van de grote meisjes komt enthousiast op Bonkje afgestormd, tilt haar op en sjouwt haar mee naar de plek waar het allemaal gaat gebeuren.
Zouden de grote meisjes na het optreden nog steeds juf willen worden?
Schooltje spelen met poppen of knuffels is toch anders dan juf zijn van echte kleuters. Zeker als het er héél veel zijn. En als dan de muziek ook nog hapert…..
De groep-zeven-meisjes zetten alle kleuters netjes klaar. In een rijtje. Of een kringetje.
Of aan de kant omdat ze niet in het eerste groepje aan de beurt zijn.
En de kleuters vinden het reuze spannend allemaal.
Maar wat is er nu toch met die muziekinstallatie aan de hand? Even kijken hoor!
En het is natuurlijk ook wel belangrijk om te weten waar je papa en mama staan.
En als iemand een grapje maakt dan moet jij wel laten horen dat jij óók heel goed grapjes kan maken!
De groep-zeven-meisjes proberen alles in goede banen te leiden en sjouwen onvermoeibaar met kleuters heen en weer totdat ze allemaal weer op de juiste plek staan.
Eén van Bonkjes vriendinnetjes zoekt ondertussen dekking achter de benen van haar mama. Ze wil niet meer mee doen.
Twee jongetjes krijgen ruzie en moeten uit elkaar worden gehaald.
Eén jongetje is heel boos. Al gauw maakt zijn boosheid echter plaats voor verontwaardigde tranen. Terwijl de andere kleuters om hem heen met het dansje beginnen – of liever gezegd met een dansje – begint hij hartverscheurend te brullen.
Het is net een stomme film, want de muziek doet het nu wel en de volumeknop is volledig opengedraaid. Je ziet hem brullen, maar je hoort hem niet.
Helaas zie ik van alles, maar geen Bonkje, want er staat een andere mama voor.
Toch ben ik hartstikke trots. Want Bonkje maakt in ieder geval géén ruzie, huilt niet en doet vrolijk mee. Hoop ik.
En ja, na afloop komt Bonkje stralend op ons afgerend.
Heel goed gedaan meis, knap hoor!