‘Welterusten…’ zeg ik tegen Bonkje als ik naar mijn werk vertrek. ‘… ach – veel plezier op school bedoel ik natuurlijk’. Bonkje giechelt en ze vindt het erg grappig dat ik me ’s avonds aan tafel wéér vergis.
Mijn onderbewuste probeert me geloof ik iets duidelijk te maken. En dat terwijl ik de afgelopen tijd zo’n mooi systeem heb ontwikkeld om mijzelf voor de gek te houden.
Het zit namelijk zo. Eigenlijk heb ik iedere nacht minimaal acht uur slaap nodig. Wanneer ik die acht uur niet haal, is de kans groot dat ik de volgende dag niet alleen ’s ochtends maar ook de rest van de dag bijzonder slecht gehumeurd ben. Met een baby in huis is acht uur slapen echter niet haalbaar.
Je kunt natuurlijk gaan jammeren dat je nog maar vier uur kunt slapen, of een volgende nacht dat je nog maar twéé uur kunt slapen voor de wekker weer gaat. Daar word je echter niet vrolijk van en beslist ook niet uitgeruster.
En daar komt mijn systeem om de hoek kijken. Het is gebaseerd op de aanname dat een positieve instelling een belangrijke bijdrage kan leveren aan je welbevinden. Ik denk tegenwoordig namelijk niet meer: ‘ik kan nog maar twéé uur slapen’, maar ‘Nu ga ik slapen van hier tot Groningen!’, of ‘Nu ga ik slapen van hier tot Zuid-Limburg’, of, als ik heel veel geluk heb ‘Nu ga ik slapen van hier tot Zuid-Limburg en weer terug*!’
Van hier naar Groningen rijden duurt voor mijn gevoel namelijk veel langer dan twee uur slapen. Dus waardeer ik mijn twee uur slapen op door er iets anders voor in de plaats te denken. Helemaal tot Groningen, dat is best lang!
En als ik maar tot Den Haag kan slapen, dan probeer ik dat snel te rekken door te visualiseren wat ik onderweg allemaal tegenkom (met een beetje geluk rijdt er een vliegtuig over het viaduct boven de snelweg – en o ja, daar tussen Leiden en het Prins Clausplein staan die twee windmolens met een stukje verderop een ouderwetse molen die plotseling heel klein lijkt). Op die manier kan zelfs slapen tot Den Haag van zijn negatieve ‘maar’-bijklank worden verlost.
En slapen van hier tot Oostenrijk of misschien zelfs wel tot Italië, zoals in de pré-dochters-tijd nog wel eens kon? Pfft! Moet je horen hoe belachelijk dat klinkt. Slapen tot Oostenrijk; zonde van je tijd!
Maar mijn placebosysteem kan mijn onderbewuste blijkbaar niet voldoende overtuigen. Want mijn onderbewuste doet fervente pogingen om die acht uur slaap toch te bereiken. Dus zeg ik op de meest ongepaste momenten ‘welterusten’. En hoor ik mijn stem bij het voorlezen plotseling dalen en vertragen alsof het een elpee is die in plaats van op 33 toeren op 78 toeren wordt gedraaid. Op mijn werk is dat me – in de twee dagen dat mijn zwangerschapsverlof nu voorbij is – gelukkig nog niet overkomen. Mocht mijn onderbewuste me binnenkort ook dáár weten te vinden, dan zit er nog maar één ding op. Koffie.
* Sinds we een half jaar geleden een auto hebben gekocht denk ik meestal in reistijd per auto. De tijd dat ik weer kan slapen ‘van hier tot Zuid-Limburg en weer terug met openbaar vervoer’ zal nog wel even op zich laten wachten.